“… In 1935 hebben een effectenmakelaar en een chirurg, beiden totaal verslaafd aan de drank, na een gesprek over de hopeloze ellende waarin zij steeds weer vervielen, elkaar gesteund in een poging om ieder voor zich nuchter te blijven door de ander te helpen in de strijd om nuchter te zijn. ‘Op eigen kracht komen we er toch niet’, redeneerden zij.

Dit gesprek werd enkele weken later gevolgd door de oprichting van een werkgroep van alcoholisten, die de drank wel wilden laten staan, doch daartoe persoonlijk niet in staat waren. Men besloot tot zeer nauwe onderlinge samenwerking.

Op dat ogenblik ontstond de vriendenkring van ‘Anonieme Alcoholisten’, die vanuit Akron in de staat Ohio, eerst in de Verenigde Staten, later ook buiten Amerika, werkgroepen zou stichten om alcoholisten de gelegenheid te bieden, herstel van hun ziekte te vinden.

Uit deze werkgroepen is de geneesmethode van de Twaalf Stappen ontwikkeld en talloze alcoholisten – de AA telt verscheidene miljoenen leden over de hele wereld – zijn tot lichamelijk en maatschappelijk herstel gekomen.

Wij wijzen hierop met diepe ernst, omdat wie dit weet, de Twaalf Stappen met andere ogen nog eens zal lezen, hoewel hij in een eerste opwelling misschien heeft gedacht: “Dat is niets voor mij”.

Alcoholisme, de ziekte, blijkt tweeërlei oorzaken te hebben. Allereerst is de patiënt – hoe vreemd dat ook moge klinken – overgevoelig voor alcohol – zoals iemand overgevoelig kan zijn voor bloeiend gras of voor primula’s.

Die overgevoeligheid kan ontstaan door organische gebreken (epilepsie b.v.) maar ook door langdurig intensief alcoholgebruik. Doch bovendien heeft alcoholisme vrijwel altijd ook een psychische oorzaak. Op de een of andere manier is het evenwicht tussen fysiek en psychisch welzijn bij de patiënt verstoord. Een psychische oorzaak brengt hem tot drinken en zijn lichaam reageert op het drinken door overgevoelig te worden. Zodra dit het geval is doen zich symptomen voor, die men bij elke alcoholist erkent. Wij noemen er enkele.

Hij blijft drinken. Hij drinkt vlugger dan de anderen in wier gezelschap hij zich bevindt. Hij drinkt op tijden, dat hij zou moeten werken. Hij weet, als hij nuchter is, vaak niet meer wat hij deed toen hij dronken was. Hij heeft ‘s ochtends drank nodig om aan het werk te kunnen gaan. Hij snakt naar alcohol lang voor de avond. Hij zegt dat hij de drank best kan laten staan, maar hij doet het niet. Hij verwaarloost zijn werk en zijn gezin voor de drank. Hij wordt stuurloos. Zulke patiënten biedt de AA nu als geneesmethode de Twaalf Stappen. Niet één of twee stappen. Twaalf!

En die Twaalf Stappen zijn als de spaken in een wiel. Gezamenlijk maken zij het wiel sterk. Elk afzonderlijk hebben zij praktisch geen nut.

Men moet dus deze Stappen zien als één geheel. Zij vormen samen een gedachtewereld van waaruit de alcoholpatiënt zich een nieuw leven kan opbouwen, als hij die stappen één voor één heeft gedaan.

Laat ons deze richtlijnen in een notendop overschouwen.

Het begint met de erkenning, dat de alcoholist tegenover de drank, die zijn leven stuurloos maakt, machteloos is.

Dat is de bekentenis van onmacht, waartoe iemand moet komen, wiens leven hem persoonlijk juist door de drank nog iets lijkt. Een borrel geeft zo’n sterk gevoel! Onder de borrel worden de beste voornemens wakker, al worden die nooit gerealiseerd.

Toch vraagt de AA een drinker, uit eigen vrije wil deze bekentenis af te leggen. Deze Eerste Stap is heel moeilijk. Hij eist inzicht in eigen levenswijze: hij eist dat men zichzelf leert zien, zoals men is.

Dan volgt het vragen en aanvaarden van hulp, zodra de zieke heeft erkend ziek te zijn. De Twaalf Stappen spreken over God, hoe ook ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt. Bedoeld wordt dus – zo je wilt – de Hogere Macht, die de patiënt in zijn leven, al is het misschien wel onbewust, heeft leren aanvaarden. In de AA redetwist men niet over geloofs- of levensovertuigingen. Het gaat er om, dat de patiënt gebruik wil maken van een Macht sterker dan hijzelf, onder welke naam hij deze ook pleegt aan te duiden. Die Macht oefent op zijn lichaam en zijn geest de zegenrijke invloed uit, die een arts kan hebben op een zieke, als deze zich met vertrouwen aan zijn leiding onderwerpt.

Door die Macht in zijn leven te aanvaarden, wordt het een alcoholist mogelijk schoon schip te maken, als hij bereid is ook van zijn verleden te herstellen wat mogelijk is. Want er zijn nog schulden, en onrecht wacht op herstel. Hij voelt berouw over zijn falen en hij wil een ander, gelukkiger mens worden.

De laatste Stap wijst op het nieuw verworven inzicht, dat hij een beter leven alleen kan volhouden, als hij er iets voor over heeft. Als hij er voor blijft vechten. Hij vecht er voor door een lotgenoot te helpen de drank te laten staan.

De AA telt leden, die sinds jaren nuchter blijven, de fouten van een verleden hebben afgeboekt, opnieuw een maatschappelijke positie bekleden en voortgaan andere alcoholisten te helpen. Dit laatste houdt hen staande en dat weten zij!

De Twaalf Stappen kunnen voor iedere alcoholist de weg naar herstel vormen.

Maar men moet die stappen vrijwillig doen….”

Uit de inleiding “Van de ziekte die alcoholisme heet.” in “Twaalf Stappen en Twaalf Tradities”